De week voor de paasvakantie is de school bezig met het afronden van het tweede semester. Op maandag is er om 8 uur een afsluitingsceremonie in de kerk. De hele kerk zit stampensvol en omdat het een dienst speciaal voor de school is, is deze keer het schoolkoor aan de beurt om de muziek te verzorgen. Omdat ik niet veel van de preek versta, of eigenlijk niks, moet ik moeite doen om niet in slaap te vallen. En net op het moment dat ik bijna zit te knikkebollen wordt ineens mijn naam genoemd. Ik schrik overeind en de alle kinderen en leerkrachten om mij heen moeten hier hard om lachen. Ik iets minder. De directeur staat op het podium en wil ons even voorstellen aan de predikant. Ik vraag me af waarom dit per se voor in de kerk moet voor een volle kerkzaal maar ik houd me mond. Na de twee uur durende kerkdienst gaan we met de kinderen de vuilnis van de school verbranden. Aan de rand van het schoolplein zijn diepe kuilen gegraven die dienst doen als prullenbak. Hierin wordt een vuurtje gemaakt en wordt vervolgens alle vuilnis in gegooid en verbrand. Terwijl ik op twee meter afstand van het vuur nog steeds bijna mijn handen verbrand zitten de kinderen zonder moeite op enkele centimeters van het vuur af. Hierna luid de schoolbel en komen de kinderen bij elkaar. Vervolgens mogen de kinderen naar huis. Marit en ik werken nog even in de bibliotheek aan ons onderzoek en gaan daarna ook naar huis. Op dinsdag is er een vergadering met het team. Alle examens moesten voor deze vergadering nagekeken en geregistreerd zijn. De meerderheid van de leerkrachten had het niet af. Een boze directeur en allemaal serieuze gezichten. Ik kon mijn lachen bijna niet inhouden. Bijna drie weken de tijd hebben ze gehad en het is ongeveer net zo veel nakijkwerk als wij leerkrachten in Nederland in één dag doen. Plannen is zeg maar niet hun sterkste kant. Zelfs ik kan nog beter plannen. Op woensdag gaan we weer verder met opruimen en werken we nog wat aan ons onderzoek. Donderdag is de afsluitingsceremonie in de school. Alle scores van de kinderen die de examens hebben gehaald worden opgelezen en de beste van elke klas krijgt een klein cadeautje (een schrift, pen o.i.d.). Om de beurt komt er een leerkracht aan het woord die de cijfers op noemt en af en toe komt de directeur nog even tussendoor voor een mededeling. Er is zelfs muziek en een microfoon. Halverwege valt de stroom uit dus moeten ze het zonder doen. Maar dat is geen probleem, dan schreeuw je toch gewoon wat harder. Aan het eind van de ceremonie wordt het volume van de muziek hoger gezet en is het tijd om te dansen. De kinderen laten hun gekste dansmoves zien. Ik kan er niet onderuit komen en moet ook meedoen. Maar als ik mee doe, dan moet de directeur ook meedoen. Ik trek hem mee de dansvloer op en dan laat ook hij z’n Afrikaanse dansmoves zien. De kinderen vinden het prachtig en ook de leerkrachten moeten er hard om lachen. Zelfs onze huisvader doet mee. Hij is de eerste Afrikaan die ik ben tegengekomen die niet kan dansen en zingen. Hij danst als een ‘dying cockroach’. Zijn woorden, niet de mijne. Na de ceremonie is de school officieel gesloten en is het paasvakantie. Nog één dag en onze vakantie aan Lake Malawi kan beginnen.
Angelique 