Internet, Livingstonia, Vwaza en laatste weekjes

Niets is zo onvoorspelbaar als het internet in Afrika. Iedere keer denken we het gevonden te hebben. Wifi in een hotel, wifi in een lodge, internet in een internetcafé, een dongel aanschaffen, maar het is steeds maar van korte duur. Ook de stroom laat het af en toe afweten. Daar zit je dan met je apparatuur. Een mobiel, een laptop, een e-reader en een camera is allemaal ontzettend handig en leuk maar je hebt er helemaal niks aan als je geen stroom hebt. En dus pak ik mijn kleurboek er maar bij of help mee met koken of loop een hoop onzin te kletsen met de mensen hier. Je moet toch wat. Ik kan in ieder geval zeggen dat Afrikanen de leukste mensen zijn om een middagje onzin mee te kletsen. Je kan er hard mee lachen. Vooral de headmaster neemt geen blad voor zijn mond en breekt echt het record van praatjesmaker. Het meeste heb ik gefilmd, alhoewel de beelden soms nogal schokkerig zijn van het lachen.

Sinds onze paasvakantie aan Lake Malawi zijn we ieder weekend weg geweest. Omdat we in onze laatste twee weken naar het zuiden willen reizen hebben we besloten om de dingen die we in het noorden willen zien in de weekenden te doen. We zijn een weekend in livingstonia geweest, een weekend in het wildlife reserve Vwaza en een paar keer Mzuzu en Nkahata-bay. Ondertussen zijn we ook weer wat belevenissen rijker. Leuke en minder leuke belevenissen. Onderweg naar Nkhata-Bay is Marit haar mobiel gestolen en mijn mobiel moest door een foutje compleet gereset worden. Gelukkig stonden mijn foto’s op een sd kaartje maar alle nummers en de rest ben ik kwijt. In Livingstonia hebben we zowaar een berg geklommen. Wel alleen naar beneden. Naar boven lieten we maar over aan de echte enthousiastelingen. 10 kilometer in de hitte met mijn teva’s aan, backpack achterop en mijn HumanNature vest om mijn middel geknoopt. Ik miste alleen nog een wandelstok en een afritsbroek en het plaatje was compleet geweest. Maar het uitzicht op de berg was adembenemend. Een ruig berglandschap met ontelbaar veel tinten groen waar we ’s nachts de watervallen naar beneden konden horen vallen en aan het eind van de bergen lag het Lake Malawi te stralen als een echt resort.

De wilde dieren

In Vwaza verbleven we in een chaletje waar ’s nachts de olifanten en de nijlpaarden ons een bezoekje kwamen brengen. Ons uitzicht was een rivier vol met nijlpaarden en welgeteld één krokodil. Op het vaste land liepen olifanten, apen, impala’s en we hebben een kameleon gezien. Een selfie met een nijlpaard hielden we maar voor gezien want die schijnen nog gevaarlijker te zijn dan leeuwen. Daar zaten we dan… zo’n 10 meter verwijderd van onze chalet en 50 meter van de rivier. Juist op dat moment horen we nijlpaarden uit het water komen maar we kunnen ze niet zien. Hier gaat je hart toch wat sneller van kloppen. En dan te bedenken dat je de enige bezoeker van het park bent en de ranger niet in de buurt is. Maar ik kan zeggen dat we het overleefd hebben. Natuurlijk kunnen we Malawi niet verlaten zonder leeuwen te hebben gezien (die wil ik echt zien) en dus gaan we in onze laatste twee weken meerdere wildparken bezoeken.

De laatste weken

Deze laatste twee weken zitten er al bijna aan te komen. Onze laatste week in de school begint maandag. Slik. Wat zal dat raar zijn om afscheid te moeten nemen van de kinderen in standard 7, de collega’s van de school en van het gastgezin. Je bent toch deel uit gaan maken van een gezin en een inwoner van het dorp geworden. Onze huisvader Robbert noemt ons al z’n dochters en voor de mensen in het dorp is het niet meer mzungu maar roepen ze van een lange afstand al Angelica en Mariëttie (Angelique en Marit is blijkbaar erg ingewikkeld) en komen ze even een praatje maken of willen de kinderen papegaaitje-leef-je-nog doen. Het hele dorp weet ook precies wat je de hele dag door doet. Handig voor als je het zelf even niet meer weet. Niks blijft onopgemerkt. Het ergste van nu is dat ze je de hele dag door met grote bruine ogen aankijken en roepen ‘you can not leave, you have to stay’ en vervolgens willen ze allemaal mee in de koffer naar Holland. Maar dat Holland alles behalve het beloofde land is krijg ik ze niet aan het verstand. Na ja, lekker blijven dromen dan.

Het schijnt dat de mensen in het dorp in deze laatste week het een en ander voor ons georganiseerd hebben. Zondag is er al een feestje in het klooster voor ons en ik heb ook al iets voorbij horen waaien over een aandeel van het ziekenhuis en de school voor een afscheidsfeestje. Ik ben benieuwd.

Hopelijk komt er nog een keer internet dat het blijft doen zodat ik ook van die laatste weken nog wat kan plaatsen.